Στην ψυχοθεραπευτική σχέση, όπως σε όλες τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, πρέπει να υπάρχει καλή συνεννόηση· τα στυλ επικοινωνίας του θεραπευτή και του θεραπευόμενου να ταιριάζουν. Δεν ταιριάζουν όλοι οι άνθρωποι μεταξύ τους και όταν ισχύει αυτό, δεν είναι απαραίτητο ότι φταίει ο ένας ή ο άλλος.  Το βασικότερο όμως από όλα στην επιλογή θεραπευτή είναι να νιώσει ο θεραπευόμενος ότι ο θεραπευτής έχει την διάθεση και την ικανότητα να τον καταλάβει, ότι τον προσεγγίζει με εξερευνητική περιέργεια και ενδιαφέρον και ότι είναι σαφής και συνεπής στα όρια μέσα στα οποία θα κινηθούν και οι δυο.

Επιπλέον, είναι πολύ σημαντικό ο ψυχοθεραπευτής να έχει κάνει ο ίδιος την δική του ψυχοθεραπεία για  χρόνια ώστε να έχει κοιτάξει και γνωρίσει τον δικό του πόνο, τα δικά του τραύματα, πριν προσπαθήσει να βοηθήσει άλλους ανθρώπους προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν είναι καθόλου κακό ή αγενές να ρωτάμε τον ψυχολόγο του οποίου τη βοήθεια ζητάμε αν έχει κάνει ο ίδιος ψυχοθεραπεία, αν και στην ψυχαναλυτική προσέγγιση, είναι βέβαιο ότι έχει ο ίδιος αναλυθεί, γιατί χωρίς αυτό δεν θα μπορέσει να ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του. Περισσότερα για την εκπαίδευση των ψυχολόγων/ψυχοθεραπευτών εδώ.

Ψυχική υγεία δεν σημαίνει να είσαι ευτυχισμένος. Στη ζωή  του καθενός μας υπάρχουν συνεχώς προκλήσεις που επηρεάζουν τον συναισθηματικό μας κόσμο φέρνοντας θλίψη, θυμό, ταραχή, απογοήτευση, αποσύνδεση. Ψυχική υγεία σημαίνει να μπορείς να ανταπεξέλθεις σε αυτές τις προκλήσεις με δημιουργικό τρόπο, διατηρώντας, όσο σου επιτρέπουν οι προκλήσεις αυτές ανά πάσα στιγμή, ένα ελαφρύ αίσθημα ευχαρίστησης και ικανοποίησης, συνοδευόμενο από συμπόνια για τον εαυτό σου και τον κόσμο γύρω σου και ευγνωμοσύνη για αυτά που έχεις. Εφόσον το καταφέρνεις αυτό, είναι πολύ πιθανόν να είσαι χαρούμενος και ικανοποιημένος με κάποιες στιγμές ευτυχίας στη ζωή σου.

Το αν θα πάρει ένας θεραπευόμενος φαρμακευτική αγωγή είναι απολύτως δική του απόφαση και ευθύνη και είναι απολύτως σεβαστή σε κάθε περίπτωση. Σαφώς αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την παρέμβαση ενός ψυχιάτρου σε πλαίσιο συνεργασίας με τον ψυχολόγο/ψυχοθεραπευτή, καθώς ο τελευταίος συνήθως δεν είναι γιατρός και ως εκ τούτου δεν έχει το δικαίωμα συνταγογράφησης.

Θα πρέπει όμως να αναλογιστεί και να ρωτήσει να μάθει ποιες θα είναι οι παρενέργειες του κάθε φαρμάκου και να δει αν μπορεί να ζήσει με αυτές, καθώς επίσης ποια θα είναι η επίπτωση στον εγκέφαλο και το σώμα του όταν έρθει η εποχή να κόψει σταδιακά τη φαρμακευτική αγωγή.